Διακοπές με τη γυναίκα μου: αυτός ο άθλος

Κάποτε η οργάνωση των διακοπών μας ήταν ευχάριστη και εύκολη διαδικασία. Η ερώτηση ήταν «Πού θες να πάμε» και πηγαίναμε παντού, χύμα, όσες μέρες θέλαμε και μας έφταναν τα χρήματα. Από τότε που ήρθαν τα παιδιά οι διακοπές με την γυναίκα μου θα πρέπει να κανονιστούν μήνες πριν, να έχει όλες τις ανέσεις και φυσικά, η σκέψη αυτές οι διακοπές να μην πραγματοποιηθούν ποτέ να υπάρχει πάντα σαν πιθανότητα.

Φέτος, είναι η πρώτη φορά μετά από το πρώτο μας παιδί, που μπορούμε να πάμε λίγες μέρες μόνοι μας διακοπές, αφήνοντας τα μικρά στους παππούδες, αφού είναι πλέον και σε μια ηλικία που μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε νωρίς το καλοκαίρι και όχι τον Αύγουστο όπως συνηθίζεται, για να αποφύγουμε την πολυκοσμία και να μπορέσουμε να το απολαύσουμε περισσότερο. Πήρα την πρωτοβουλία και έκλεισα ένα πολύ ωραίο δωμάτιο στο αγαπημένο μας νησί, με όλες τις παροχές για να χρειαστεί να νοιαστούμε για το ελάχιστο, να περάσω ποιοτικό χρόνο με τη γυναίκα μου και να θυμηθούμε πώς είναι να είμαστε μόνοι. Και ξεκινήσαμε.

Η αρχή δεν ήταν και πολύ ευοίωνη, με τα παιδιά να κλαίνε και να φωνάζουν να μη φύγουμε, αλλά δεν δώσαμε σημασία θεωρώντας πως έτσι γίνεται με όλες τις οικογένειες. Απλώς τα δικά μας παιδιά το πήραν λίγο βαριά και κάθε μισή ώρα περίπου είχαμε τηλέφωνα γκρίνιας για να επιστρέψουμε. Είπαμε όμως στους εαυτούς μας πως δεν θα μας επηρεάσει. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, διαπιστώσαμε πως η πτήση θα καθυστερήσει. Ο πρώτος εκνευρισμός ξεκίνησε να έρχεται, αλλά και πάλι είπαμε δεν πειράζει, έχουμε άδεια, ας μην χαλαστούμε.

Η πτήση μας έφυγε τελικά με 2.5 ώρες καθυστέρηση. Ευτυχώς όμως δεν χάσαμε το πλοίο και συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Φτάνοντας στο νησί, είχα κανονίσει να μας περιμένει αμάξι, το οποίο βέβαια ήταν άφαντο, γιατί η γκαντεμιά πρέπει να συνεχιστεί. Και πάλι όμως κράτησα την ψυχραιμία μου, κάλεσα στο γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων, όπου διαπιστώσαμε πως δεν υπάρχει κράτηση. Ο εκνευρισμός μου όπως καταλαβαίνεις είχε αρχίσει να φτάνει στα όριά του. Δεν πτοήθηκα όμως, επέμεινα και μπορέσαμε τελικά να κλείσουμε ένα άλλο αυτοκίνητο, με παραλαβή βέβαια την επόμενη ημέρα. Και τι κάνουμε τώρα; Πώς θα πάμε στα δωμάτια; Η γυναίκα μου έδωσε τη λύση και αφού πληρώσαμε 64€, για απόσταση 11’ (!), φτάσαμε στο ξενοδοχείο.

Το δωμάτιο ευτυχώς ήταν ακριβώς όπως το περιμέναμε, καμία έκπληξη δεν μας περίμενε και ανυπομονούσαμε και οι δυο να κάνουμε μπάνιο και να ξεκινήσουμε να απολαμβάνουμε τις διακοπές μας. Εσύ είσαι που το λες;

Αφού ξεκουραστήκαμε στο δωμάτιο και αρχίσαμε να πεινάμε, πήραμε την απόφαση να βγούμε και να απολαύσουμε το γεύμα μας σε ένα ωραίο εστιατόριο. Δεν θα μακρηγορήσω και θα σου πω πως καταλήξαμε όλο το βράδυ στην τουαλέτα με στομαχικές διαταραχές (για να το θέσω και εκλεπτυσμένα), καταριόντας τη στιγμή που αποφασίσαμε να πάμε διακοπές χωρίς τα μικρά. Οι μέρες πέρασαν σε αυτό το τέμπο, με κάποια μικρά διαλείμματα απόλαυσης δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου, μέχρι που ήρθε η στιγμή της επιστροφής.

Πρώτη φορά είχα τόσο καημό να γυρίσω σπίτι μου από διακοπές. Μετά από λίγες μέρες και αφού συνήλθαμε με τη γυναίκα μου αρχίσαμε να διακωμωδούμε τις μέρες χαλάρωσης που βιώσαμε κι ενώ αρχικά λέγαμε ποτέ ξανά μόνοι μας διακοπές, λίγα 24ωρα με τα μικρά μας έπεισαν για το αντίθετο.