Εκπαιδευτικοί: Οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας

Εκπαιδευτικοί: Οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας

Ανέκαθεν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού αποτελούσε λειτούργημα. Αν ήσουν δάσκαλος η κοινωνία σε αντιμετώπιζε με καλοσύνη και σε ευχαριστούσε που μορφώνεις τα παιδιά της. Όπως όλα, έτσι και αυτό έχει αλλάξει και οι άνθρωποι δυστυχώς πολλές φορές αντιμετωπίζουν το σχολείο και τους δασκάλους, ως το μέρος που θα απασχολεί τα παιδιά τους μέχρι να σχολάσουν από την δουλειά.

Δεν ξέρω αν φταίει το σύστημα, η νοοτροπία ή κι εμείς οι ίδιοι που το επάγγελμα του εκπαιδευτικού έχει χάσει την αίγλη του, αλλά αυτές τις δύσκολες στιγμές, θα πρέπει να τους έχουμε σε παραπάνω εκτίμηση. Αυτές τις μέρες, δεν είναι απλά αυτοί που μορφώνουν τα παιδιά μας, αλλά αυτοί που τα κρατάνε ασφαλή.

Ετοιμάζεστε το πρωί, εσύ για την δουλειά και το παιδί σου για το σχολείο. Μάσκα, αντισηπτικό, σνακ, το παγουρίνο φυσικά, και αναχωρείτε. Εμπιστεύεσαι το παιδί σου για οχτώ ή και παραπάνω ώρες σε έναν δάσκαλο. Μέσα στην ημέρα, το παιδί σου θα βγάλει την μάσκα, θα κάνει φασαρία, όπως κάθε παιδί και ο δάσκαλος θα προσπαθεί να το πείσει να φορέσει πάλι την μάσκα και να κάτσει ήσυχος στο μάθημα. Ο δάσκαλος θα χρειαστεί να το κάνει σε 20 (στην καλύτερη των περιπτώσεων) παιδιά, πολλές φορές μέσα στην μέρα, θέτοντας και την δική του ασφάλεια σε κίνδυνο.

Οι δάσκαλοι δεν ποιούν χαρακτήρες, αλλά τελειοποιούν. Τους βασικούς  κανόνες συμπεριφοράς τα παιδιά θα τους μάθουν από το σπίτι. Αν σαν γονείς δεν δίνουμε βάση στη σωστή διαμόρφωση τους χαρακτήρα και δεν επενδύουμε χρόνο σε αυτό, δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από έναν δάσκαλο να το κάνει. Αν σαν γονείς δεν σμιλεύουμε καθημερινά την καρδιά και το μυαλό τους, δεν μπορούμε να απαιτούμε από έναν δάσκαλο να το κάνει. Δεν είναι αυτή η δουλειά του. 

Ας αναλογιστούμε όλοι πόσο δύσκολο είναι και για τους δασκάλους να προσπαθούν να διατηρήσουν την τάξη σε μια αίθουσα με μικρά παιδιά, τηρώντας όλα τα μέτρα ασφάλειας. Σεβασμός προς τους δασκάλους και το λειτούργημά τους, πρώτα από εμάς τους γονείς, για να το ασπαστούν και τα παιδιά μας. Τους αξίζει, και με το παραπάνω.