Όταν η γιαγιά μας έπαθε Alzheimer

Όταν η γιαγιά μας έπαθε Alzheimer

Οι ιστορίες που έχει ο καθένας να θυμηθεί από τους παππούδες του είναι άπειρες κι εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Έχω συνδέσει τη λέξη «γιαγιά» με κάθε όμορφη ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Παιχνίδια, εκδρομές, χατίρια, αλλά και μεγαλύτερος όταν άρχισα να ξεπορτίζω στα κρυφά, η γιαγιά μου ήταν πάντα η κάλυψή μου. Μεγάλωσα και η εικόνα της να μαγειρεύει και να μου τραγουδάει δεν έχει ξεθωριάσει.

Η γιαγιά μου μετά που χάσαμε τον παππού, άρχισε σταδιακά να «χάνεται» και αυτή. Δεν ήταν συγκεντρωμένη και βρισκόταν κάπου «αλλού» όποτε της απευθύναμε το λόγο. Οι γονείς και οι θείοι μου δεν έδωσαν πολύ σημασία, θεωρώντας πως δικαιολογείται λόγω του παππού και της μοναξιάς που ένιωθε. Δεν πέρασε πολύς καιρός και καταλάβαμε πως τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από όσο νομίζαμε. Το κουδούνι της αφύπνισης ήταν όταν άρχισε να μπερδεύει τα ονόματα και τις ιστορίες. Τα εγγόνια θεωρούσε πως είμαστε παιδιά της και τα παιδιά της δεν τα αναγνώριζε. Ο πατέρας μου πίστευε πως είναι ο σύζυγός της και οι ιστορίες που θα έλεγε, δεν είχαν ειρμό.

Όταν πια ήρθε η διάγνωση των γιατρών για αρχικό στάδιο της νόσου Alzheimer (Αλτσχάιμερ), όλοι νομίζω πως χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Ποτέ δεν φανταστήκαμε πως αυτή η γυναίκα που μεγάλωσε και τα κατάφερε παρά τις δυσκολίες που είχε στη ζωή της, που μεγάλωσε εμάς με τόση αγάπη και που ποτέ δεν είχε πρόβλημα υγείας, ακόμα και στα 78 της ήταν υγιέστατη και δραστήρια, θα αποκτούσε Alzheimer.

Έγινε νευρική, ξεσπούσε άσχημα και μετά από κάποιο διάστημα δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει βασικές λειτουργίες διαβίωσης. Η γιαγιά μου πλέον, είχε χαθεί. Έπρεπε συνέχεια να είναι κάποιος μαζί της, να προσέχουμε μη φύγει από το σπίτι ή αυτοτραυματιστεί.

Το να βλέπεις ανθρώπους που αγαπάς να «χάνονται» σταδιακά, χωρίς να μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, σε βάζουν σε σκέψεις για το τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή μας.

«Και πως προχωράμε τώρα γιατρέ»;

Η συχνότητα της νόσου αυξάνεται με την ηλικία. Εμφανίζεται κατά μέσον όρο στο 5% έως 10% των ανθρώπων ηλικίας άνω των 65 ετών. Ειδικά όμως μετά την ηλικία των 85 κάθε ηλικιωμένος έχει 1 στις 3 πιθανότητες να νοσήσει από αυτήν. Η συχνότητα στον γενικό πληθυσμό είναι αρκετά μεγάλη και δεν είναι σπάνιο να πάσχουν από τη νόσο δύο ή περισσότερα μέλη της ίδιας οικογένειας. Και δεν είναι απίθανο άτομα νεαρότερης ηλικίας να πασχίσουν. Επιπλέον, όσο το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται θα μεγαλώνει και το ποσοστό των ανθρώπων που νοσούν.

Είναι μια χρόνια νευροεκφυλιστική νόσος, η οποία αρχίζει με αργούς ρυθμούς και επιταχύνει με τα χρόνια. Το πιο κοινό πρόωρο σύμπτωμα της νόσου είναι η δυσκολία στην ανάκληση πρόσφατων συμβάντων (απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης) και ριζική θεραπεία δυστυχώς μέχρι τώρα δεν υπάρχει.

Οι γιατροί μας συμβούλευσαν παράλληλα με την φαρμακευτική αγωγή να κάνουμε μια θεραπεία, η οποία δεν θεραπεύει αλλά επιβραδύνει τη νόσο και καλυτερεύει την ποιότητα της ζωής τους.  Η παράλληλη θεραπεία στοχεύει στην κινητοποίηση του ασθενούς, με ενίσχυση της αυτονομίας και της καθημερινής λειτουργικότητάς του.

Το μυστικό είναι ο ασθενής να μην αφεθεί. Να υπάρχει όσο γίνεται και επιτρέπεται η σωματική άσκηση, η καλή διατροφή και ο ασθενής να μην απομονώνεται. Ασκήσεις του μυαλού και το διάβασμα έχει αποδειχθεί πως ενισχύουν τη μνήμη και συμβάλλουν στην επιβράδυνση της νόσου.

Αν τύχει σε κάποιο μέλος της οικογένειάς σου, μη γυρίσεις την πλάτη. Προσπάθησε να κάνεις την ζωή τους όσο πιο ποιοτική γίνεται και μείνε μαζί τους. Η εικόνα της γιαγιάς μου να με κρατάει από το χέρι και να με πηγαίνει στο πάρκο δεν θα ξεθωριάσει ποτέ και είναι η εικόνα της που θέλω να θυμάμαι.

Η 21η Σεπτεμβρίου έχει οριστεί ως η παγκόγμια ημέρα κατά της νόσου Alzheimer. Ενημερώσου έγκαιρα από τους κατάλληλους φορείς στη χώρα μας (Ελληνική Εταιρεία Νόσου Alzheimer & Συγγενών Διαταραχών) και βοήθησε όπως και όσο μπορείς.